Ο Δήμος Χανίων, στα πλαίσια της εβδομάδας Τοπικής Δημοκρατίας που φέτος είναι αφιερωμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα, οργανώνει προβολή ταινίας στο Θέατρο Βλησίδη, από τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου έως την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου, πρωινές ώρες.Η ταινία που θα προβληθεί έχει αλλάξει και θα είναι "Τα παιδιά της χορωδίας" (δείτε και το συνημμένο).Τα σχολεία ή τμήματα που επιθυμούν να παρακολουθήσουν την ταινία, παρακαλούνται να το δηλώσουν στο τηλ. 28210-28405 ή με ηλεκτρονικό μήνυμα στο dipe-tpe@dipe.chan.sch.gr.Το θέατρο Βλησίδη χωράει έως 150 άτομα.
LES CHORISTES
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ (2004 ΕΓΧ 93’)
Μουσική, διασκευή της ταινίας «Το Κλουβί Με Τ' Αηδόνια» (1945) του Ζαν Ντρεβίλ
Βραβεία Cesar Καλύτερης Μουσικής και Ηχοληψίας
Υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, Τραγουδιού
Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Γαλλικού Κινηματογράφου της Αθήνας.
Σκην.: Κριστόφ Μπαρατιέ Μουσ.: Μπρούνο Κουλέ Ηθ.: Ζεράρ Γινιό, Ζακ Περίν, Ζαν-Μπατίστ Μονιέ, Μαρί Μπιουνέλ, Καντ Μεράντ, Φρανσουά Μπερλεά
Η παιδική ηλικία... η πνευματική μόρφωση... και η μουσική...
1948. Ο Κλεμάν Ματιέ, ένας άνεργος δάσκαλος μουσικής, προσλαμβάνεται ως επιτηρητής σ’ ένα σωφρονιστικό οικοτροφείο ανηλίκων. Εκεί, μένει έκπληκτος, όχι μόνον από τη σκληρή πραγματικότητα της σχολικής ρουτίνας αλλά κυρίως από τις ακραίες και αναποτελεσματικές μεθόδους που μέχρι τώρα εφαρμόζει ο διευθυντής Ρασίν.
Ο Ματιέ αποφασίζει και ξεκινάει έναν άνισο αγώνα, προκειμένου να προσφέρει μια πνοή αλλαγής στο αυστηρό ίδρυμα. Διδάσκει στους μαθητές του τη μαγεία και τη δύναμη της μουσικής, αλλάζοντας έτσι τις ζωές τους για πάντα. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κριστόφ Μπαρασιέ που συνοδεύεται από τους μαγευτικούς ήχους του Μπρουνό Κουλαί, ενός συνθέτη που έγινε ευρύτερα γνωστός από τη μουσική του στις ταινίες «Ιμαλάια», «Μικρόκοσμος», «Ταξιδιάρικα Πουλιά» κ.α.
Οι εικόνες που σχετίζονται με την παιδική μας ηλικία, με τα αρχέγονα συναισθήματά μας, είναι οικείες. Αργότερα στο χρόνο, μέσω των αναμνήσεων από τις εμπειρίες μας όταν μαθαίναμε τη ζωή, η καθολική σημασία των εικόνων αυτών αποκτά νόημα. Τίποτα δεν ήταν τόσο αθώο τελικά. Εφήμερες χαρές και απαρηγόρητα δάκρυα, τα πάντα περνάνε, όμως τίποτα δε σβήνεται. Και αν μία μουσική νότα, ένα τραγούδι, μία μελωδία τυχαίνει να συνδέεται με αυτές τις μακρινές εικόνες, η σφραγίδα τους είναι σίγουρα πιο έντονη. Ένα αυστηρό οικοτροφείο, απείθαρχα παιδιά, μία χορωδία που τα φέρνει κοντά το ένα στο άλλο, γεγονότα άτακτα ριγμένα στη ροή του χρόνου, που ωστόσο όλα μαζί, συνεισφέρουν σε κάτι που αποτελεί μία έξοχη αναπαράσταση της παιδικής ηλικίας, ως σύμβολο.
Μετά το «Les Tombales», τη μικρού μήκους ταινία μου, έψαχνα μια καλή ιστορία για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που ήθελα να γυρίσω. Συνειδητοποίησα ότι οι σημειώσεις που έπαιρνα σχετίζονταν κατά κάποιο τρόπο με την παιδική μου ηλικία, με τα συναισθήματα που ένιωθα σε ηλικία τεσσάρων με οχτώ χρόνων. Επίσης, δεδομένων των μουσικών μου σπουδών, πραγματικά ήθελα να κάνω μία ταινία σχετική με τη μουσική. Έτσι, όπως ήταν φυσικό, ο συνδυασμός μουσικής και παιδικής ηλικίας, με οδήγησε στο «Κλουβί Με Τ' Αηδόνια». Είδα αυτήν την ταινία όταν ήμουν επτά ή οκτώ ετών, το 1970 ή το '71, σε έναν από τους δύο μόνο τηλεοπτικούς σταθμούς που υπήρχαν τότε. Σαν παιδί, με είχε συγκινήσει βαθιά. Η ταινία είναι τώρα ξεχασμένη αλλά η γοητεία της συντηρείται. Και δεν έχει χαρακτηριστεί σαν ‘αριστούργημα’ του γαλλικού σινεμά, κάτι που έκανε ευκολότερη τη διασκευή της. Οι δύο αναμνήσεις που έμειναν περισσότερο ζωντανές στο μυαλό μου ήταν το συναίσθημα που μου δημιούργησαν οι φωνές των παιδιών και ο χαρακτήρας του αποτυχημένου μουσικού, ο οποίος προσπαθούσε, παρ' όλα τα εμπόδια, να μεταμορφώσει τον κόσμο γύρω του. Αυτό μου αρέσει στις ταινίες.
Όλες οι ταινίες που με επηρέασαν περισσότερο έχουν αυτό το κοινό σημείο - το πώς μπορεί ένας μόνο άνθρωπος να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. Ξέρω ότι μία ταινία δε μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, όμως μπορεί να σε κάνει να θέλεις να προσπαθήσεις. Μου αρέσει να βγαίνω από τον κινηματογράφο με το αίσθημα ότι θέλω να ταυτιστώ με τον κεντρικό χαρακτήρα. Η διδασκαλία του Κλεμέν Ματιέ δεν περιορίζεται στη μουσική, δίνει επίσης μαθήματα ζωής.
Κριστόφ Μπαρατιέ - σκηνοθέτης
Μάρτιος 2003. Μαζί με τον Κριστόφ Μπαρατιέ, ταξιδέψαμε σε όλη τη Γαλλία αναζητώντας τα παιδιά της χορωδίας που θα τραγουδούσαν τη μουσική της ταινίας. Παρά τις λίγες ελπίδες του, ο Κριστόφ έψαχνε επίσης για έναν μικρό τραγουδιστή που θα μπορούσε να παίξει στην ταινία στο ρόλο του Πιερ Μοράνζ, του πρωταγωνιστή, και όχι να βρει ένα παιδί ηθοποιό και στη συνέχεια να ντουμπλάρει τη φωνή του. Μια μέρα, ήμαστε στη Λιόν και επισκεπτόμασταν την ομάδα Petits Chanteurs στο σχολείο του Αγίου Μάρκου. Καθώς περπατούσαμε στο σχολείο, ακούσαμε τη μακρινή ηχώ μιας μελωδίας του Πουρσέλ, με τη συνοδεία μιας απίστευτης φωνής σοπράνο. Σύντομα είδαμε ότι η φωνή αυτή ανήκε σε ένα δωδεκάχρονο αγόρι με όλη τη γοητεία και την ομορφιά που χρειαζόταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος. Το όνομά του είναι Ζαν-Μπατίστ Μονιέ. Ο Κριστόφ αμέσως του έκανε ακρόαση για το ρόλο. Τον πήρε. Η χορωδία είναι επίσης εξαιρετική - είναι επίλεκτοι. Οι μελωδίες που ακούγονται στην ταινία, υποτίθεται ότι τις έχει συνθέσει ο δάσκαλος Κλεμέν Ματιέ, ένας καλός μουσικός όμως και ένας μουσικός που δεν είναι μπροστά όσον αφορά στα μουσικά ρεύματα. Έτσι, έπρεπε να σεβαστώ ένα τονικό στιλ, καθώς και να αποφεύγω τα κλισέ που συνήθως συνοδεύουν αυτό το ρεπερτόριο. Με την υποστήριξη του Νίκολας Πορτέ, του διευθυντή της χορωδίας, και χάρη στο ταλέντο των παιδιών, μπορέσαμε να δουλέψουμε αρκετά πριν από τα γυρίσματα, κοιτάζοντας το στιλ και τα χρώματα. Προσπαθήσαμε, αρχίσαμε από την αρχή. Τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν πριν από τα γυρίσματα, μετά ξαναηχογραφήθηκαν μερικώς και τελικά, ενισχύθηκαν από επιπρόσθετες ενορχηστρώσεις. Η μουσική ήταν το θέμα της ταινίας. Η πρόοδος της χορωδίας έπρεπε να γίνεται εμφανής κατά τη διάρκεια της ταινίας και απλή, αυθεντική μουσική που να οδηγεί σε περισσότερο συναίσθημα απ' ότι σε στιλιστικές αναφορές, έπρεπε να γραφτεί
Μπρουνό Κουλέ, μουσικοσυνθέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου